Rozdział VI - Zazdrość Daemona

Fire

Snow

Ren

    Asmoede przez kilka dni odwiedzał dochodzącą do siebie Daevę, mówiąc jej o wydarzeniach z życia uczniów i lekcji. Obojgu było dobrze w swoim towarzystwie i czuli się przy sobie jak rodzeństwo z jednej matki.

    - Daemon ciągle się o ciebie martwi. Prosił, żebym spytał, czy mógłby cię odwiedzić. – Blondyn mocno zaakcentował pierwsze słowa ze swojej wypowiedzi.

    - Raczej tak. Jednak wolałabym go zobaczyć po wyjściu stąd. – Daeva uśmiechnęła się smutno i delikatnie poprawiła się na poduszkach.

    W tym samym czasie w sali zrobiło się bardzo zimno, na drzwiach i oknach pojawił się szron, a woda w szklance niebieskookiej pacjentki zamarzła na kość.

Do środka wszedł wysoki chłopak o czarnych oczach i włosach tego samego koloru. Jego delikatnie opalona skóra wyróżniała się na tle śnieżnobiałych ścian pokoju. Czarnowłosy był eskortowany przez dwóch kolegów, którzy podtrzymywali go za ramiona.

    - Na to łóżko. Szybko! – Pielęgniarka prześcieliła szybko pościel na łóżku naprzeciw Daevy, a chłopacy położyli na nim półprzytomnego kolegę.

    Asmoede zmierzył chłopaków wzrokiem i zacisnął zęby, kiedy spojrzeli na Daevę. Obaj mrugnęli do niej porozumiewawczo, a po chwili zaczęli rozmawiać z lekarką na sali.

    - To ja może już pójdę… - Wampir powoli wstał z łóżka i poprawił kołdrę na miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą siedział.

    - Czemu? Coś nie tak? – Brązowowłosa sięgnęła ręką do przyjaciela, jakby nie chciała, żeby zostawił ją samą.

    - Nie, coś ty. Wszystko w porządku. – Uśmiechnął się do niej pogodnie. – Przynieść ci jakąś książkę z biblioteki?

    - Tak, proszę. – Odwzajemniła uśmiech, delikatnie rumieniąc się na policzkach.

    - Niedługo przyjdę. – Uścisnął jej dłoń i wyszedł, klnąc w myślach.

    Kiedy Daeva została sama, ułożyła się wygodnie na łóżku na plecach i przykryła kołdrą po samą brodę. Spojrzała dyskretnie na przybyłą trójkę chłopaków. Jeden z nich miał diamentowe włosy i białe ubrania, a wokół niego wirowały duże płatki śniegu. Drugi miał płomiennie czerwone włosy i był ubrany w czarne skóry. Trzeci, leżący na łóżku, miał na sobie czarną koszulkę z logiem jakiegoś zespołu metalowego i czarne spodnie wpuszczone w glany.

    - Zostanie tu kilka dni. Proszę was, razem z całą radą nauczycielską, o informowanie kolegi o przebiegu zajęć i przekazywanie mu notatek z lekcji – powiedziała pielęgniarka, stając naprzeciwko stojących chłopaków.

    - Wiemy, proszę pani. Zrobimy tak, jak pani mówi. – Płomiennowłosy przeczesał delikatnie włosy ręką, a kolega w bieli kiwnął usłużnie głową, po czym pomachali koledze na łóżku i wyszli, patrząc prosto na dziewczynę.

    Po kilku minutach do sali wszedł Asmoede z kilkoma książkami w rękach. Podszedł szybko do przyjaciółki i położył lektury na szafce obok niej.

    - Wziąłem ci kilka znanych mi tytułów. Nie wiem tylko, czy je czytałaś i czy się tobie spodobają. – Podrapał się nerwowo po szyi i przymknął oczy.

    - Na pewno się spodobają. – Spojrzała koledze w oczy i uśmiechnęła się szczerze.

    - Chcesz zostać sama czy…

    - Chcę, żebyś został ze mną jeszcze trochę czasu. Smutno mi tu samej, kiedy jesteś na lekcjach.

    - Dobrze. Zostanę z tobą.

    Daemon siedział przed akademikiem i bawił się znalezionym niedawno kamykiem w kolorze toffi. Obok niego siedział Alex, który patrzał bezmyślnie w drzewo naprzeciw. Oderwali się od tymczasowych zajęć i spojrzeli na dwóch chłopaków zbyt przejętych rozmową, by zauważyć kogokolwiek poza rozmówcą.

    - Widziałeś jej oczy? – zapytał diamentowo włosy chłopak kolegę.

    - Jak ocean. O tych pięknych brązowych włosach nie wspominając – odpowiedział czerwonowłosy.

    - Mogę się z tobą założyć, że prędzej czy później ona i Ren będą razem.

    - Nie ma mowy o zakładzie.

    - Czemu?

    - Bo zawsze wygrywasz, Snow.

    - Przesadzasz, Fire. Serio, przesadzasz. – Jasnowłosy otworzył drzwi i wszedł z przyjacielem do środka.

    Daemon w ciągu kilku sekund zmienił się nie do poznania. Kły wydłużyły się aż do brody, kolor oczu stał się krwistoczerwony, z tułowia wyrósł długi czarny ogon ociekający czarną, bliżej nie zidentyfikowaną substancją, a na głowie wyrosły dwa wykręcone rogi obleczone drutem kolczastym. Alex westchnął i wstał, po czym stanął przed bratem.

    - Nie denerwuj się, bo na mnie to się bardziej odbije, a jeszcze bardziej na Asmoede i Daevie. Dla świętego spokoju odpuść sobie, dobra?

    - To ty sobie odpuść. Asmoede mnie nie obchodzi, rozumiesz? – odezwał się Daemon głosem pochodzącym z najgłębszych czeluści piekła.

    - Daemon. Rozumiesz mnie? Daevie się może coś stać – powiedział głośniej fioletowooki.

    - Co takiego? – Przeobrażony brat wstał, przerastając Alexa niemal dwukrotnie.

    - Możesz ją stracić.

    Czerwone oczy chłopaka rozszerzyły się, a białka przybrały czarny kolor.

    - Zabiję ich troje… - Głos piekielny przybrał jeszcze niższe brzmienie do takiego stopnia, że ptaki odleciały z drzew najszybciej jak tylko mogły.

    - A teraz się uspokój, bo robisz Daevie krzywdę. – Alex wyciągnął lekko ręce do brata w uspokajającym geście.

    Białowłosy wrócił do ludzkiej formy, odzyskując swój głos. Usiadł z powrotem na ziemi i rzucił kamieniem w drzewo naprzeciwko.

    - Niech tego chłopaka chuj trafi i zeżre.

    - Nie gadaj, bo to zrobisz.

    Spojrzeli na siebie i przerywali wymiany wzroków przez najbliższe pół godziny.

    - Jak masz na imię?

    Daeva odwróciła głowę w stronę czarnowłosego chłopaka leżącego na łóżku naprzeciwko niej. Jego czarne oczy patrzyły prosto na nią, lustrując jej twarz zza okularów.

    - Daeva – mruknęła cicho i owinęła się ciaśniej kołdrą.

    - Ja jestem Ren. Miło mi cię poznać. – Chłopak uśmiechnął się zalotnie.

    - Możesz przestać? – zirytowała się.

    - O co chodzi? Co takiego zrobiłem złego?

    - Nie uśmiechaj się tak do mnie. Nie lubię tego.

    - Nie rozumiem, dlaczego. Jesteś piękną dziewczyną o oceanicznych oczach i ślicznych, brązowych włosach. – Usiadł na łóżku i znowu się uśmiechnął.

    - Przestań! – wrzasnęła, a szklanka stojąca na jej szafce pękła, rozsypując szkło po podłodze.

    - Spokojnie. Powiedziałem tylko prawdę… - Ren wstał powoli i wolno szedł w stronę łóżka dziewczyny.

    Szkło na podłodze zaczęło lekko podskakiwać i przyciągać się do siebie, tworząc coś na wzór sztyletu połączonego z soplem lodu. Szklany sopel wytoczył się spod łóżka Daevy i wzniósł się na wysokość oczu czarnowłosego. Patrzeli na siebie, mrugając w tym samym czasie. Przez ciszę panującą w sali można było usłyszeć grzmienie nadchodzącej burzy.